John Primer en Bob Corritore nog voorstellen is misschien overbodig. John Primer heeft zo’n enorme staat van dienst dat hij eigenlijk geen nadere introductie behoeft. Door de maatregelen die getroffen zijn omtrent het coronavirus moest zijn band vorige maand als zo velen verplicht hun ommekeer maken richting USA. Met optredens in vele Eurolanden moest dit een soort afscheidstournee worden, maar dat betekent niet dat John Primer ermee ophoudt. Hij is wel van plan het, gezien zijn leeftijd, wat kalmer aan te doen. De monstertournees zouden dan tot het verleden behoren. Vele onder jullie hebben deze sympathieke bluesman hier in de Lage Landen al aan het werk gezien, en daarom willen we de meer gerespecteerde bluesharpist Bob Corritore, die vooral talloze collaboraties op zijn naam heeft staan, eerst meer uitvoerig voorstellen. Als mondharmonicaspeler van de ‘old- school’, radiomaker, producer en eigenaar van de befaamde Rhythm Room club in Phoenix, Arizona zorgt Corritore voor het in leven houden van de bluescultuur, en dit al 40 jaar.

Als Bob Corritore twaalf is, hoort hij voor het eerst Muddy Waters op de radio. Dit feit verandert zijn leven. Nog geen jaar later, speelt hij al mondharmonica. Als hij op het middelbare school gymnasium zit, krijgt hij de kans om naar een optreden van Muddy Waters te gaan. Als tiener was hij vaak te vinden bij grote mondharmonicaspelers als 'Big' Walter Horton, 'Little' Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, 'Big' John Wrencher en Carey Bell, van wie hij vaak tips en aanmoedigingen kreeg. Bob ging naar optredens van Howlin' Wolf, Billy “Boy” Arnold, John Brim, 'Sunnyland' Slim, 'Smokey' Smothers, Eddie Taylor, met wie hij vaak bevriend geraakte. Corritore werkte in de late jaren ’70 en begin jaren ’80 al samen met “Tail Dragger”, “Big Moose” Walker, Willie Buck, Louis & Dave Myers en Eddie Taylor. In 1981 verhuist Bob naar Phoenix, Arizona. Daar speelt hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuist. Bob zit niet stil en werkt ook samen met 'Big' Pete Pearson, Buddy Reed, Tommy Dukes, 'Chief' Schabuttie Gilliame en Janiva Magness. In 1984 gaat Bob, naast zijn optredens en opnames, ook de ‘Those Lowdown Blues’, een blues radio show, op KJZZ verzorgen. In 1991 opent Bob zijn bekende blues en roots concert club, 'The Rhythm Room'. De club opent nieuwe perspectieven voor Bob. Hij nodigt er grote artiesten uit om samen met zijn band 'The Rhythm Room All-Stars', te komen optreden. Deze sessies zijn nu nog altijd beroemd. In 1999 brengt Bob zijn éérste album "All-Stars Blues Sessions" uit. Zijn (inter) nationale doorbraak komt er na optredens met Henry Gray, Louisiana Red en 'Big' Pete Pearson. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel, dat 29 september de 'Bob Corritore Day' wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. In hetzelfde jaar ontvangt Bob ook de "Keeping The Blues Alive" award van de ‘Blues Foundation’ en dat was dan ook meer dan verdient. De daaropvolgende jaren bleven de nominaties, Awards en tal van releases volgen en steeds met veel succes.

Ook John Primer is nog één van de oude rotten uit het bluesvak. Over de muzikale herkomst van John Primer valt weinig af te dingen: geboren in Camden Mississippi in 1945, en dus opgegroeid in de schaduw van de grote legendes, waarvan je de muziek vanuit iedere deuropening buiten op straat kon horen. En ook geheel in de traditie leende hij op 8 jarige leeftijd zijn eerste gitaar. Gefascineerd door grootheden als Jimmy Reed, Muddy Waters, Little Milton en Almore James was John verkocht aan de blues. Zijn eerste inspiratie komt voort uit zijn roots, zijn familie blonk uit in spirituele gospel en R&B tradities. Het is dan ook niet zo vreemd dat zijn eerste optreden was op het podium van de lokale baptisten kerk en houseparty's in zijn woonplaats. Op 18-jarige leeftijd trekt hij in de herfst van 1963 richting grote stad. Welke stad anders dan Chicago, langs dezelfde weg waarlangs de legendes voor hem getrokken waren. Daar speelde hij samen met zijn band, The Maintainers, maar zoals zovele bands bleven ze verborgen in het tweeduister van de anonimiteit. In 1979 vindt de grote Willie Dixon, spin in het web van de blues in Chicago, het wel mooi geweest en nodigt hem uit deel te gaan uitmaken van diens Chicago All-Stars, en hem zo ook internationaal onder de aandacht van het bluespubliek te brengen. Waarna Muddy Waters die in John geloofde, hem recruteerde, niet alleen als gitarist maar ook als openingsact. Zoals hij deed voor zoveel andere grootheden was Muddy een vader voor John die zorgde voor de passie van de muziek die de voorloper was van de rock & roll. Tot aan het overlijden van Muddy in 1983 is John bij hem gebleven. Na zijn grote successen met de Muddy Waters Band is John gitarist geworden bij de legendarische Magic Slim. De volgende 14 jaar toerde hij over de hele wereld. In 1995 bracht John Primer the Real Deal Bluesband tot stand en kwam zijn eerste album "The Real Deal" uit. Ook is Primer al vaak genomineerd geweest voor vele Blues Music Awards en heeft de laatste jaren tal van mooie releases op de markt gebracht, maar die gaan we even buiten beschouwing laten.

De blues wegen van John Primer en Bob Corritore liepen lang parallel en een samenwerking moest er eens van komen. In 1970, toen John nog in de Theresa’s Club in Chicago speelde, was de jonge Corritore al een trouwe luisteraar. Hun samenwerking als Chicago muzikanten werd pas in 2012 een feit, en een jaar later deden Primer en Corritore met hun album "Knockin’ Around These Blues" (2013) ons in een Chicago van ver in de vorige eeuw wanen. Vier jaar later verscheen van deze veteranen het album "Ain’t Nothing You Can Do!", en dat er nu drie jaar later met "The Gypsy Woman Told Me" eindelijk een vervolg komt, is dan ook meer dan gerechtvaardigd. Op de 12 songs van dit nieuwe album krijgen deze heren o.a. steun van gitaristen Billy Flynn en Jimi ‘Primetime’ Smith, multi-instrumentalist Kid Andersen, pianisten Bob Welsh en Ben Levin, bassisten Kedar Roy, Troy Sandow, Mike Hightower, en de drummers June Core en Brian Fahey. De productie was in handen van Corritore zelf, Clarke Rigsby, en Kid Andersen. Het helpt je uiteraard, als je kan rekenen op enkele prima muzikanten, want zomaar 10 muzikanten, begeleiden dit duo op "The Gypsy Woman Told Me". Maar het zijn zoals we ook van hun vorige platen weten, Corritore met zijn krachtige mondharmonica licks, samen met Primer die met zijn gepassioneerde aanpak ons het 'old school'-gevoel weet te geven, steeds de uitblinkers die onze aandacht opeisen. Het is dan ook moeilijk om een favoriete nummer te kiezen omdat ze allemaal uitmuntend zijn, songs die trouwens werden opgenomen gedurende twee sessies in 2018 en 2019 bij Kid Andersen's Greaseland in het noorden van Californië en de andere bij Clarke Rigsby's Tempest Recording Studio in Arizona.

Het album begint met Primer die in een Elmore James stijl gitaar speelt op de Chuck Willis klassieker, "Keep A-Driving", en we krijgen hierbij ook wat machtig mooi pianospel van Bob Welsh. Daarna volgt de titeltrack, een Muddy Waters cover, met Welsh opnieuw achter de piano en Primer die een paar hele mooie gitaarlicks laat horen. Maar het beste deel van dit nummer is de diepe bluesharmonicasolo van Corritore. Primer is nu ver in de jaren '70, maar zijn stem draagt nog steeds veel kracht, wat we te horen krijgen op de up-tempo blues, "Knockin' On Your Door". Daarna gaan Primer en Corritore een duet aan met hun versie van Lil' Son Jackson's "Gambling Blues", hetgeen ze rustig, met veel gevoel brengen, want daarna komt drummer June Core met een stuwende beat op de up-tempo "Little Bitty Woman" aandraven. Dit nummer is naast de vele covers, een door Primer geschreven nummer, waarop hij werkelijk de show steelt met zijn uitmuntend gitaarspel. Later op het album is "Walked So Long" een ander Primer origineel nummer, een country blues met wat echo in de zang, maar waar vooral Corritore zijn harmonica laat uitschreeuwen. Na de hypnotiserende versie van "Walking The Back Streets And Crying", doet Jimi "Primetime" Smith mee op gitaar op het funky "I Got The Same Old Blues", een JJ Cale cover, met Corritore die het gedeeltelijk overneemt met een monster harmonicasolo. Corritore en Bob Welsh delen de schijnwerpers op Rice Miller's mid-tempo shuffle, "My Imagination," gevolgd door een stuwende versie van Jimmy Reed's "Let's Get Together". Jimmy Rogers fans zullen blij zijn om de langzame blues "Left Me With A Broken Heart" te horen, die Corritore als een Little Walter met zijn expressieve harpspel weet te brengen. De afsluiter is een blues shuffle, "Ain't Gonna Be No Cuttin' Loose," met Primer die met zijn gitaarspel weer veel op Elmore James lijkt en die ook nog eens veel kracht in zijn stem steekt. Billy Flynn doet ook mee op gitaar en verdubbelt zo het plezier dat we aan het nummer beleven. John Primer en Bob Corritore bevestigen met dit nieuwe album hun status en laten horen dat hun eerste ontmoeting géén toeval was! "The Gypsy Woman Told Me" is misschien wel het logische vervolg op de twee eerdere releases, maar voor zowel de Chicago Blues als de rootsliefhebber is dit alvast een aanrader en dus alle reden om dit album aan te schaffen.

Releasedatum: 1 mei 2020